گفت و گو حلقه گم شده ارتباط در ايران

به لطف دموکراسی، ایران ما  روزهای خوبی را سپری می کند. و ای کاش ایام تبلیغات انتخابات محدود نبود. مردم کشور ما در هر شهر و روستایی، از هر قوم و قبیله ای، با هر دین و مذهب، در هر سطح تحصیلی، شغلی، سنی و جنسیتی، دارند درباره آینده کشورشان گفتگو می کنند، می اندیشند و عمل می کنند. ای کاش همه قدر این فضای ارزشمند را بدانیم. ای کاش همواره درباره مسائل ایران عزیز گفتگو کنیم. درباه آلودگی هوای خوزستان و ایلام و کرمانشاه و تهران و اصفهان، درباه ضروت شفافیت مالی مدیران و سیاستگذاران، درباه دارایی و زندگی خصوصی حکام، درباره ضرورت آزادی در دانشگاه سخن می گوییم. برجام را کالبد شکافی می کنیم و از ظریف و عراقچی یاد می کنیم و از بد عهدی غرب در قبال روح و متن برجام سخن می گوییم. از بیکاری و اعتیاد جوانان گله کنیم. از طرح تحول سلامت و پایین آمدن هزینه ها بیمارستانی می گوییم. ای کاش این گفتگو ها منحصر به ایام انتخابات نباشد. چقدر این روزهای اردیبهشتی دوست داشتنی هستند. ایران مساله همه شده و درباره همه چیزش حرف می زنیم، پیام های تلگرامی را منتشر می کنیم، تلگرام برنامه تلویزیون را یادآوری می کند و کاندیداها درتلویزیون از فضای مجازی دفاع می کنند، اگر تلگرام نبود باید هزاران درخت تبدیل به کاغذ و پوستر تبلیغی می شد و پیرمردهای رفتگر به زحمت می افتادند. خوشحالیم که زمینه ای فراهم شد تا مخالفان تویتر و تلگرام و... طعم شیرین این رسانه های ارزان و جذاب را بچشند. به نظرم اگر رای هم بیاورند به فکر انسداد نمی افتند. حال خوبی است فارغ از نتیجه، همین فرصت را باید غنیمت شمرد. درود بر دموکراسی و پاینده و بالنده باد ایران!

اما غرض از این نوشته و این مقدمه طولانی این بود که بگویم گفتگوی حضوری با بستگان و همکاران و همسایه ها درباره انتخابات را جدی بگیریم. به مادر بزرگ ها  وپدر بزرگ ها زنگ بزنیم. احوالپرسی کنیم و حرفشان را درباره انتخاب سرنوشت پیش رو بشنویم و گفتگوی حرفه ای و متمدنانه کنیم. اگر حرف مان را نپذیرفتند از کوره در نرویم و احترام بگذاریم به نظرشان. ما فقط باید به وظیفه مان برای روشنگری عمل کنیم و تذکر دهیم. واقعیت این است که گفتگو حلقه گمشده ارتباط در ایران امروز ماست در تمامی سطوح. انتخابات فرصتی است برای گفتگو از دستش ندهیم.

عزت اله پوریان، کارشناس رسانه